kraak

 

Cultuurcentrum Ter Dilft benaderde ONBETAALBAAR met de vraag om hun ter dood opgeschreven gebouwen een send-off van jewelste mee te geven. ONBETAALBAAR maakte daar werk van door een bonte groep krakers los te laten in het cultuurcentrum. Die krakers waren wij en zo werd Ter Dilft drie weken lang onze thuis. We maakten onze bedden op in de kelders en verre hoeken van de zolder. Zo mochten wij Ter Dilft leren kennen zoals weinigen het gebouw ooit hebben kunnen ervaren. We waren er thuis, overdag en ’s nachts.

 

 

We raakten elke dag meer vertrouwd met zijn eindeloze gangen, waar een buitenstaander nog makkelijk in verdwaalde. We raakten gewend aan de vaste bezoekers en de steeds weergalmende stemmen van zij die er niet meer kwamen. Van september tot eind oktober was Ter Dilft onze vaste haven. Weg zijn van je eigen wereld zorgt altijd voor vervreemding, een neveneffect van het reizen, maar voor ons was dat juist de reis op zich. Een manier om met de geest van het gebouw en in zijn armen op te staan en terug te gaan slapen.

Ondertussen is de sloop al een feit. De muren en vloeren die onze thuis vormden zijn niet meer. Ze worden weldra vervangen door nieuwe stenen, waarbinnen nieuwe herinneringen gevormd zullen worden. Maar alle jaren trouwe dienst die het oude gebouw op zijn palmares heeft staan, willen wij niet negeren en laten wij niet zomaar uitgeveegd worden.

Van bezoekers die de indruk kregen dat wij op eigen initiatief aan onze kraak/afbraakwerken begonnen waren, kregen we vaak de vraag waarom het gebouw nu eigenlijk weg moest? Er was toch geen probleem? Geen reden om het doodvonnis uit te schrijven? De klaslokalen waren net zo educatief verantwoord als ooit, de vloer begaf het niet en de muren waren nog niet aan het afbrokkelen. Maar nieuwe tijden vragen nieuwe vormgeving en voor logge structuren is geen plaats meer. Veel hoge open ruimtes en enkel glas betekenden daarenboven dat het gebouw niet langer duurzaam en ecologisch verantwoord was. Het nieuwe Ter Dilft wordt efficiënt qua plaatsbezetting, modern, milieubewust en logisch uitgedacht met als enige nadeel dat men er niet meer kan verdwalen in zijn gangen.

Sommige onderdelen van de vroegere structuur zullen bewaard blijven, in de vorm van nieuwe objecten die uit hun restmateriaal ontstaan zijn. Door deze onder te brengen in het nieuwe CC zullen ze een knipoog vormen naar wat ooit was, in de glimmende moderniteit van wat komt. Wij zijn niet tegen verandering. En we weten heus wel dat de vernieuwing van het gebouw geen compleet willekeurige of esthetische beslissing was; al was het moeilijk na een tijd om niet mee te leven met de oude stenen die plaats moeten maken voor een jongere generatie. Het feit blijft dat het lastiger is dan je denkt om een huis te slopen dat ook een thuis was.

Dit zorgde ervoor dat ons afscheid de vorm kreeg van een onvoorspelbare en meeslepende tentoonstelling waarbij niets gespaard werd. Zo werden er gaten in de vloeren en muren geslagen, werd een volledige kamer gecremeerd om nog maandenlang na te smeulen, werden doorheen het gebouw teksten geschilderd die ooit gevormd werden door leerlingen van woordkunst en -drama, maakte een interieur-architecte buitenaardse berglandschappen van reflecterende folie, ruilde een vormgeefster verhalen voor stukjes van het gebouw…

De K R A A K mag nu wel voorbij zijn en na de afbraak is het nu de beurt aan de opbouw-werken. (Of misschien staat het nieuwe gebouw er gewoon al -helemaal te pronken wanneer u deze tekst leest?) Maar in deze beelden blijft onze kennismaking met dit bijzondere gebouw voortbestaan. Ons en uw afscheid. De geschiedenis en kenmerken van Ter Dilft, krijgen een eeuwige thuis op deze pagina’s, waar je rustig in verloren mag lopen, ter ere van het labyrinth van de oude gebouwen. Want stenen en cement zijn sterfelijk, maar verhalen hoeven niet te vergaan..

groet van de krakers